Blogs

Iedereen hoort erbij. Daar zijn we het snel over eens. We willen scholen waar ieder kind zich welkom voelt, gezien wordt en zich kan ontwikkelen. Maar waarom leggen we in de praktijk nog zo vaak de nadruk op wat het kind moet veranderen? Of beter gezegd: op ‘het probleem’ in het kind? Onze systemen spreken soms een andere taal.

Inclusiever onderwijs. Daar kan niemand tegen zijn … Toch? In een samenleving die diverser wordt is het natuurlijk belangrijk dat kinderen samen opgroeien en elkaars verschillen leren waarderen. Toch blijkt inclusief onderwijs realiseren in de praktijk niet vanzelfsprekend.

Onlangs kwam ik deze foto van mijzelf tegen, van lang geleden. (Jong)lerend en spelend in de keuken. Nu er afgelopen week in politiek Den Haag weer veel is gesproken over onderwijs, moest ik aan dit beeld denken. Jammer dat het nauwelijks over het vák van de leerkracht ging, want het dagelijks jongleren van de leerkracht in de klas is waar onderwijs écht om draait.

In onze landelijke onderwijsorganisatie staat één principe centraal: de scholen vormen het hart in ons besturingsmodel. Als bestuurder zie ik het als mijn taak om scholen te ondersteunen bij het realiseren van hun ambities.

Volgens het droombeeld het ministerie van OCW deelt over inclusief onderwijs, moeten we in 2035 zover zijn dat alle leerlingen ongeacht hun achtergrond, talenten of beperkingen in hun eigen buurt naar dezelfde school kunnen gaan.

Geen gesloten plaatsingen meer in jeugdhulp: dat is een goede zaak. Alle instellingen voor gesloten jeugdhulp werken daar naartoe en zij zijn of gaan ook kleinschaliger werken.

Op 29 mei debatteert de Tweede Kamer met demissionair onderwijsminister Paul en staatssecretaris Van Ooijen over passend onderwijs. Daarin wordt over tal van belangrijke zaken gesproken, zoals de zorgen om blijvende problematiek van thuiszittende kinderen en jongeren.

Gespecialiseerd onderwijsbestuurders Gijs de Bont en Johan van Triest pleiten voor een breder gesprek over inclusief onderwijs